რაინერ მარია რილკე ელეგია მარინასათვის (გერმანულიდან თარგმნა მარინა გოგოლაშვილმა)

რაინერ მარია რილკე
ელეგია მარინასათვის
(ეძღვნება მარინა ცვეტაევა-ეფრონს)
( გერმანულიდან თარგმნა მარინა გოგოლაშვილმა)

ვარსკვლავთცვენაა, ო, მარინა, სამყაროს დანაკარგი.
ყველაფერს ითვლის და აწესრიგებს კოსმოსის ქარგა.
ამაოდ მივდევთ, ჩვენ მათ ვერც ვიხსნით, ვერც გავმრავლდებით,
ჩვენი დაღუპვით არ მცირდება წმინდა რიცხვები,
კვლავ ვიბადებით, პირველსაწყისში განწმენდილები.

ნუთუ ეს მხოლოდ თამაშია რისკის გარეშე?!
ჩვენ ვართ ტალღები, ო, მარინა, ცა და უფსკრული.
დედამიწა ვართ, ათასმაგი გაზაფხულის ვართ ტოროლები,
მათი სიმღერა, თვალუწვდენელ სივრცეთა ქარს ადევნებული,-
განსაზღვრულ დრომდე დაგუბებულ გულის არეში.

ო, ყოველივე იწყება ლხენით, აღმატებულით.
უცებ ვმძიმდებით და მიწასთან გვიწევს შეხება.
მოვთქვამთ! მერე რა? ეს დრომდე ნისლით დაფარული სიხარულია.
ქვესკნელის ღმერთთაც სურთ, მარინა, რომ ვიღაცამ შეასხათ ხოტბა,
ვით უმანკო მოსწავლეებს, მათაც ძლიერ უყვართ შექება.

მაშ, საყვარელო, მათთვისაც იგალობე
და ბოლომდე უშურველად გაიხარჯე ხოტბა-ქებაში.
ჩვენი არ არის, არ გვეკუთვნის ეს სამყარო, მხოლოდ ვეხებით,
როგორც ვხვევთ ხელებს ყელზე კოკორს, გაუთელავს, ახლად გაფურჩქნილს.
ნილოსის პირას, კომომბოში, ვნახე, მეფისთვის მსხვერპლს რომ სწირავენ.
სამყარო სუფევს, ო, მარინა, მასზე, ვით თავზე უარის თქმა მსხვერპლშეწირვაა.
ანგელოზები კი მსუბუქად ეხებიან სულს, რომელთა გადარჩენაც სურთ.

ვინც მოისურვებს, მიეჯაჭვოს ნივთიერ საგანს,
ეს ნივთი მოკლავს მას სასტიკი შურისძიებით,
რადგან ნივთებში დამღუპველი ბობოქრობს ძალა
და ჩვენ შევიცნობთ მის მაგიას ნაზ ქმედებაში.

ცხოვრების გრიგალს გამოვივლით, ბრმა ბედისწერა
წინაცხოვრების ვესტიბიულს კვლავ გაგავატარებს
და უამრავი ქუთუთოდან გამომკრთალ მზერას
გამოვუსხლტებით სხეულებით, სახის გარეშე.
გული კი მღერის არაფრობის სიცივის მიღმა.

ესაა ჩვენი მოლივლივე ფერისცვალება.
როგორც ჩიტები, იდუმალი მიზნისაკენ
მივეშურებით. სიყვარული კვლავ ახალია. ო, მარინა,
არ მართებთ მიჯნურთ ცოდნა ბნელით სავსე უფსკრულზე.

ინგრევა მხოლოდ საფლავები ტირიფების ქვეშ,
რომლებიც დარდით იხსენებენ უკვე წასულებს.
იხსენებენ მათ, სინამდვილეში ვინც კვლავაც ცოცხლობს,
როგორც ხმელ ხეთა წნელებივით ნორჩი ყლორტები,
გამოზაფხულის გიჟმაჟ ქარიში მოკეცილები.

და საძვლეებზე გვირგვინებად შემოხვეულებს
მათ არვინ ამტვრევს. არ არსებობს წამიერება
სამყაროს გულში. ო, მესმის შენი და შეგიგრძნობ,
უკვდავი ბუჩქის ქალურო და ნაზო ყვავილო.
არაბავშვური ძალით ვფანტავ საკუთარ თავს ღამის ჰაერში,

რომელშიც მალე შენც გალღვები, შენც შეგეხება.
ხოლო ღმერთები, თავს ნახევრებად რომ გვაჩვენებენ,
ჩვენც მოტყუებით მიგვათრევენ მეორე სქესთან,
თუმცა ცალ-ცალკე უნდა შევივსოთ, ვით სავსე მთვარე,
და მეორე ნახევარიც ვერ გვიშველის სავსეობად ქცევის პროცესში.
მხოლოდ ეულად სავალი გზა გვაქვს უსიზმრებო ლანდშაფტისაკენ.

 

Rainer Maria Rilke

x x x
1.O Die Verluste ins All, Marina, die stürzenden Sterne!
Wir vermehren es nicht, wohin wir uns werfen, zu welchem
Sterne hinzu! Im Ganzen ist immer schon alles gezählt.
So auch, wer fällt, vermindert die heilige Zahl nicht.
Jeder verzichtende Sturz stürzt in den Ursprung und heilt.

2.Wäre denn alles ein Spiel, Wechsel des Gleichen, Verschiebung,
nirgends ein Name und kaum irgendwo heimisch Gewinn?
Wellen, Marina, wir Meer! Tiefen, Marina, wir Himmel.
Erde, Marina, wir Erde, wir tausendmal Frühling, wie Lerchen,
die ein ausbrechendes Lied in die Unsichtbarkeit wirft.

3.Wir beginnens als Jubel, schon übertrifft es uns völlig;
plötzlich, unser Gewicht dreht zur Klage abwärts den Sang.
Aber auch so: Klage? Wäre sie nicht: jüngerer Jubel nach unten.
Auch die unteren Götter wollen gelobt sein, Marina.
So unschuldig sind Götter, sie warten auf Lob wie die Schüler.

4.Loben, du Liebe, laß uns verschwenden mit Lob.
Nichts gehört uns. Wir legen ein wenig die Hand um die Hälse
ungebrochener Blumen. Ich sah es am Nil in Kôm-Ombo.
So, Marina, die Spende, selber verzichtend, opfern die Könige.
Wie die Engel gehen und die Türen bezeichnen jener zu Rettenden,
also rühren wir dieses und dies, scheinbar Zärtliche, an.

5.Ach wie weit schon Entrückte, ach, wie Zerstreute, Marina,
auch noch beim innigsten Vorwand. Zeichengeber, sonst nichts.
Dieses leise Geschäft, wo es der Unsrigen einer
nicht mehr erträgt und sich zum Zugriff entschließt,

6.rächt sich und tötet. Denn daß es tödliche Macht hat,
merkten wir alle an seiner Verhaltung und Zartheit
und an der seltsamen Kraft, die uns aus Lebenden zu
Überlebenden macht. Nicht-Sein. Weißt du’s, wie oft
trug uns ein blinder Befehl durch den eisigen Vorraum

7.neuer Geburt . . .Trug: uns? Einen Körper aus Augen
unter zahllosen Lidern sich weigernd. Trug das in uns
niedergeworfene Herz eines ganzen Geschlechts. An ein Zugvogelziel
trug er die Gruppe, das Bild unserer schwebenden Wandlung.

8.Liebende dürften, Marina, dürften soviel nicht
von dem Untergang wissen. Müssen wie neu sein.
Erst ihr Grab ist alt, erst ihr Grab besinnt sich, verdunkelt
unter dem schluchzenden Baum, besinnt sich auf Jeher.
Erst ihr Grab bricht ein; sie selber sind biegsam wie Ruten;

9.was übermäßig sie biegt, ründet sie reichlich zum Kranz.
Wie sie verwehen im Maiwind! Von der Mitte des Immer,
drin du atmest und ahnst, schließt sie der Augenblick aus.
(O wie begreif ich dich, weibliche Blüte am gleichen
unvergänglichen Strauch. Wie streu ich mich stark in die Nachtluft,

10.die dich nächstens bestreift.) Frühe erlernten die Götter
Hälften zu heucheln. Wir in das Kreisen bezogen
füllten zum Ganzen uns an wie die Scheibe des Monds.
Auch in abnehmender Frist, auch in den Wochen der Wendung
niemand verhülfe uns je wieder zum Vollsein, als der
einsame eigene Gang über der schlaflosen Landschaft.
8. Juni 1926.

 

 

ირაკლი აბაშიძე – წუხელ თოვდა

წუხელ თოვდა,

ნეტავ ჩემთან რად არ გაჩნდი,

გენახე და ძილში თბილად დაგეხურე…

მე ავდექი პირველ თოვლზე განთიადში

და ვეძებდი შენს პატარა ნაფეხურებს.

 

დაეყარა სახლებზე და ვერის გზაზე

თოვლი, თეთრად დასახული,

ასე თეთრად, გულუბრყვილოდ ჰყვავის ასე

იმერეთში ტყემლის ხეზე გაზაფხული.

 

ჰყვავის ასე,

და განთიადს მიხალისებს

ეს ზამთარიც, დეკემბერში თოვლის ხვავი,

ის თბილისის ხეივნებში კიპარისებს

იმერულად გამოასხამს ტყემლის ყვავილს.

 

დგას ბუცები ვერის ბაღში, შემკრთალები,

ზედ თოვლია თუ ფრიალი ფაფანაკთა?!

ანდა იქნებ ავჭალიდან თეთრ კარვებით

ადგა ჯარი და თბილისში დაბანაკდა?!

 

რა თოვლია!

შენობებს და ბაღში ხარდანს

ფარავს, თეთრად დასახული…

ეს პირველი თოვაც ისე გამეხარდა,

როგორც გუშინ მიხაროდა გაზაფხული.

 

მიხარია,

ცხელ ზაფხულის დაბრუნებაც,

წვიმაც, ქარიც, უსაქმურად დანაბერი…

ბევრი კარგი რამ სცოდნია ამ ბუნებას,

მაგრამ, კარგო, შენისთანა არაფერი!..