მარინა ცვეტაევა

(თარგმნა მარინა გოგოლაშვილმა)

***
ოსიპ მანდელშტამს
არავინ არაფერს გართმევთ,
ვნეტარებ ცალ-ცალკე ყოფნით.
ძალიან ადვილად დაგთმეთ –
ათასი ვერსიდან გკოცნით.
აზრს შემაცვლევინებს ვერავინ-
გვაქვს არათანაბარი ტექსტი.
გიძღვენით, ჭაბუკო დერჟავინ,
მოუთვინიერებელი ლექსი.
ლოცვამ გაგინათოთ კვალი.
იფრინე, არწივო ჩემო!
შენ მზეს გაუსწორე თვალი,
მე მზერის სიმძიმეს ვჩემობ.
აღარდაბრუნების წესით,
თქვენს კვალს გაჰყევთ წმინდას.
გკოცნით ათასი ვერსით
დაშორებული წლიდან.

***
Никто ничего не отнял!
Мне сладостно, что мы врозь.
Целую Вас — через сотни
Разъединяющих вёрст.

Я знаю, наш дар — неравен,
Мой голос впервые — тих.
Что Вам, молодой Державин,
Мой невоспитанный стих!

На страшный полёт крещу Вас:
Лети, молодой орёл!
Ты солнце стерпел, не щурясь,
Юный ли взгляд мой тяжёл?

Нежней и бесповоротней
Никто не глядел Вам вслед…
Целую Вас — через сотни
Разъединяющих лет.

12 февраля 1916

ფრანსუა რენე დე შატობრიანი – სამშობლო

„უკანასკნელი აბენსერაჟის თავგადასავალი“

(ფრანგულიდან თარგმნა მარინა გოგოლაშვილმა)

ვარ შემნახავი ნაზ სახსოვართა
აქ დაბადება რაკი მეღირსა.
დაო, ლამაზი იყო დღენი
საფრანგეთისა!
სამშობლოვ ჩემო, მწვავს ტრფობა შენი,
ერთადერთისა!

გემახსოვრება, დაიკო, დედა,
ცეცხლს არ აქრობდა ღატაკ კერაზე
და სიხარულად ჩვენ ვყავდით გულში.
ჭაღარა თმაზე
ვკოცნიდით ორნი. კარგი რა იყო,
დაო, ამაზე?

ჩემო დაიკო, შენ, ალბათ, გახსოვს
კოშკი, მდინარე დორეს ნაპირზე,
ძველი, კუთვნილი არაბი მორის,
და ზარის ხმაზე ღამეს დღე სცვლიდა,
ის წკრიალი კი ისმოდა
შორით.

ნაზად არხევდა ქარი მორჩილ რტოს.
ტბა იყო მშვიდი, ფრენდა მერცხალი
და ფრთას, ჰა და ჰა, ახებდა
არც კი,
და ჩამავალი მზე იყო წყალზე
ისეთი კარგი!…

ვინ დამიბრუნოს ჩემი ელენი?
არ დაბრუნდება არც მუხა, არც მთა.
მოგონებანი მტანჯავენ
წყნარად,
მონატრებანი წუთთა და წამთა.
სამშობლოვ, ჩემი სატრფო ხარ,
მარად!

______________________________
Combien j’ai douce souvenance
Du joli lieu de ma naissance !
Ma soeur, qu’ils étaient beaux, les jours
De France !
O mon pays, sois mes amours
Toujours !
Te souvient−il que notre mère,
Au foyer de notre chaumière,
Nous pressait sur son coeur joyeux,
Ma chère,
Et nous baisions ses blancs cheveux
Tous deux ?
Ma soeur, te souvient−il encore
Du château que baignait la Dore !
Et de cette tant vieille tour
Du Maure,
Où l’airain sonnoit le retour
Du jour ?
Te souvient−il du lac tranquille
Qu’effeuroit l’hirondelle agile,
Du vent qui courboit le roseau
Mobile,
Et du soleil couchant sur l’eau,
Si beau ?
Oh ! qui me rendra mon Hélène,
Et ma montagne et le grand chêne ?
Leur souvenir fait tous les jours
Ma peine :
Mon pays sera mes amours
Toujours !

არტურ რემბო

(ფრანგულიდან თარგმნა მარინა გოგოლაშვილმა)

მწვანე კაბარეში

საღამოს ხუთი საათი

რვა დღე ვიარე, შემომაცვდა ფეხზე წუღები,

ქვაღორღიან გზით შევეხეტე შარლერუაში,

ბუტერბროდს გემოს მხოლოდ ლუდით თუ ავუღებდი,

ჰოდა, აღმოვჩნდი მწვანე სამიკიტნოს შუაში.

შვებით წავიძრე მაგიდის ქვეშ ძონძა-წუღები,

კედლის ხალიჩას სიუჟეტი ჰქონდა მარტივი/

წარმტაცი მკერდი ამშვენებდა, კოცნაუძღები,

გოგონას, თავს რომ წამომადგა გიჟი მარტივით.

მოხატულ თეფშით მორთმეული არ იყო ცუდი,

ნივრის სურნელით- ბუტერბროდი და ლორის მძივი.

ვეება კათხით ლიცლიცებდა ქაფქაფა ლუდი,

ზედ კიაფობდა ჩამავალ მზის მთვლემარე სხივი.

_________________________________________

Depuis huit jours, j’avais déchiré mes bottines

Aux cailloux des chemins. J’entrais à Charleroi.

– Au Cabaret-Vert : je demandai des tartines

Du beurre et du jambon qui fût à moitié froid.

 

Bienheureux, j’allongeai les jambes sous la table

Verte : je contemplai les sujets très naïfs

De la tapisserie. – Et ce fut adorable,

Quand la fille aux tétons énormes, aux yeux vifs,

 

 

– Celle-là, ce n’est pas un baiser qui l’épeure !

– Rieuse, m’apporta des tartines de beurre,

Du jambon tiède, dans un plat colorié,

 

Du jambon rose et blanc parfumé d’une gousse

D’ail, – et m’emplit la chope immense,

avec sa mousse Que dorait un rayon de soleil arriéré.

 

 

დაგხატავ, ბუტია

დაგხატავ… ბუტია შტრიხებით სახეზე,
თვალებში მყვირალა სიჩუმის დუღილით…
ქალი ხარ, ბუნება სადედოდ გაქეზებს
და შენში ჩატეულ ანგელოზს ვუღიმი.
ბრაზობ და ცის ტილო წამწამით იხევა…
ვინთები წარბებს რომ მოზიდავ სამშვილდეს,
მე შლეგი რითმების ქავი და ციხე ვარ
და შენი სისუსტე მამღვრევს და მამშვიდებს.
მსუბუქი მონასმით დავხატავ ჩუმ ფრაზებს…
(მეც მიკვირს, ეს ფონი ნეტავ რამ დაბადა)
ღიმილით გაწყობილ სიცოცხლის სუფრაზე,
როგორ ზის სიკვდილი… უცვლელი თამადა.
ეს კონტრაპუნქტია (უბრალო შემთხვევა)
ან ყოფნა რა არის, არყოფნა რომ არა…
ნიავით სამკალი კულული გეხვევა,
შეგეხო ტუჩზე და ღიმილი მოგგვარა.
დავბრუნდეთ ტილოსთან… ზაფხულის მზის დარო,
დათრაშულ ღამეთა ძოწო და აქატო…
ღიმილი დამალე… რატომღაც მინდა რომ,
სახეზე ბუტია შტრიხებით დაგხატო.

შარლ ბოდლერი – აივანი

 

(ფრანგულიდან თარგმნა მარინა გოგოლაშვილმა)

 

ხსოვნის დედაო! ქალბატონო უპირველესო!

შენა ხარ ჩემი სიხარულიც, რიდიც, ქველობაც!

შენ გამიცოცხლე ცხელ კოცნათა მშვენიერება,

კერიის სიტკბო, საღამოთა მომხიბვლელობა.

ხსოვნის დედაო! ქალბატონო უპირველესო!

აჩირაღდნებდა საღამოებს ნაკვერჩხლის ალი,

როგორ თბებოდა შენი გრძნობა, გულისხმიერი.

და აივანს კი, გადაფიფქულს ვარდთა ვუალით,

უკვდავებაზე საუბრისას რაღაც ციური ჰქონდა იერი.

აჩირაღდნებდა საღამოებს ნაკვერჩხლის ალი.

რა კარგი იყო მზე იმ თბილი შეღამებისა და

რა ღრმა იყო ის მანძილი, ლტოლვა-ძლიერი.

ო, დედოფალო, შენკენ დახრა რაკი მეღირსა,

მაგ ცხელი სისხლის სურნელებით, მახსოვს, დავთვერი.

რა კარგი იყო მზე იმ თბილი შეღამებისა.

როგორც ტიხარი – იდგა ღამე შესქელებული,

შენს თვალთა გუგებს ბნელში თითქოს მზერით ვეხები.

ტკბილო სამსალავ! შენი სუნთქვა შევსვი ვნებული,

უმანკოდ თვლემდნენ ჩემს ხელებზე შენი ფეხები,

როგორც ტიხარი – იდგა ღამე შესქელებული.

მაგიურ ლოცვით დავიბრუნებ წუთებს ბედნიერს,

წარსული მუხლზე დაგიჯდება გადარეული და

განა სადმე მოვძებნი კი მარადმშვენიერს

სხვაგან?       აქ არის შენი გული,შენი სხეული!

მაგიურ ლოცვით დავიბრუნებ წუთებს ბედნიერს.

სურნელი. ფიცი უსასრულო. ალერსი მწველი –

კვლავ განახლდება, როგორც ლოტი უფსკრულის პირზე,

ვით ცისკენ მსრბოლი, პირველქმნილი და განბანილი

მზე იბადება ზღვის კამკამა და სუფთა ძირზე.

სურნელი. ფიცი უსასრულო, ალერსი მწველი!

 

 

Mère des souvenirs, maîtresse des maîtresses,
Ô toi, tous mes plaisirs! ô toi, tous mes devoirs!
Tu te rappelleras la beauté des caresses,
La douceur du foyer et le charme des soirs,
Mère des souvenirs, maîtresse des maîtresses!

Les soirs illuminés par l’ardeur du charbon,
Et les soirs au balcon, voilés de vapeurs roses.
Que ton sein m’était doux! que ton coeur m’était bon!
Nous avons dit souvent d’impérissables choses
Les soirs illuminés par l’ardeur du charbon.

Que les soleils sont beaux dans les chaudes soirées!
Que l’espace est profond! que le coeur est puissant!
En me penchant vers toi, reine des adorées,
Je croyais respirer le parfum de ton sang.
Que les soleils sont beaux dans les chaudes soirées!

La nuit s’épaississait ainsi qu’une cloison,
Et mes yeux dans le noir devinaient tes prunelles,
Et je buvais ton souffle, ô douceur! ô poison!
Et tes pieds s’endormaient dans mes mains fraternelles.
La nuit s’épaississait ainsi qu’une cloison.

Je sais l’art d’évoquer les minutes heureuses,
Et revis mon passé blotti dans tes genoux.
Car à quoi bon chercher tes beautés langoureuses
Ailleurs qu’en ton cher corps et qu’en ton coeur si doux?
Je sais l’art d’évoquer les minutes heureuses!

Ces serments, ces parfums, ces baisers infinis,
Renaîtront-ils d’un gouffre interdit à nos sondes,
Comme montent au ciel les soleils rajeunis
Après s’être lavés au fond des mers profondes?
— Ô serments! ô parfums! ô baisers infinis!

1856