ბორის რიჟი საუბარი ღმერთთან (თარგმნა მარინა გოგოლაშვილმა)

* * *

-ღმერთო, ნუთუ ეს მე ვარ
და ორია მაისის –
-იდიოტთა თავშეყრა
მეგობრული ხალისით.
მდინარის სანაპირო,
არაყი და მწვადები,
ქალთევზები, ღრუბლები…
-ე, ნუ ქუცმაცდები
და ნუ აქუცმაცებ,
უმსგავსობას უწოდებ.
მოდი, სიკვდილს ჯოჯოხეთს
შეჰპირდი – არნახულის,
შენ არ დათმო ოღონდ
ტრფობა გაზაფხულის.
მომისმინე, საწყისო!
გულუბრყვილო არ იყო,
-ამ უნდილთა შეკრება-
ჩემს თავს ხდება?!

«РАЗГОВОР С БОГОМ»
— Господи, это я
мая второго дня.
— Кто эти идиоты?
— Это мои друзья.
На берегу реки
водка и шашлыки,
облака и русалки.
— Э, не рви на куски.
На кусочки не рви,
мерзостью назови,
ад посули посмертно,
но не лишай любви
високосной весной,
слышь меня, основной!
— Кто эти мудочёсы?
— Это — со мной!

მთარგმნელი: მარინა გოგოლაშვილი

ბორის რიჟი (თარგმნა მარინა გოგოლაშვილმა)

* * *
წაეკიდებათ ნეკერჩხლებს ცეცხლი,
შორეთის ზეცას მოსდებენ ალს,
მზე ამოავლებთ ვარდისფერ ვერცხლში.
და მე ვიღვიძებ, მე ვახელ თვალს.

სად იყო ასე, ან ვისთან, ოდეს,
მე არ შემითხზავს, ცხადზე ცხადია:
არ გყვარებივარ შენ არასოდეს,
ეს მე მიყვარდი ასე ძალიან.

მარტოა პარკი შემოდგომურა,
უდგას გაყრის და სიკვდილის ერა.
ასეთ რამეზე, ბლოკამდე ადრე,
ოგარიოვსაც შეეძლო წერა.

წერის ეს წარღვნამდელი მანერა,-
ადამიანს რომ გრძნობები სწვავს,-
და პირველ სტროფში ამის აღწერა,
დღეს უბოროტოდ მახსენებს თავს.

ნუ მიცქერმ თითქოს ვარ დამნაშავე.
მოვწევ, მერე ძილს მივეახლები
და ჯოჯოხეთის ძირმომპალ ღობეს
ყმაწვილბიჭურად გადავეველები.
Борис Рыжий

Осыпаются алые клёны…
Осыпаются алые клёны,
полыхают вдали небеса,
солнцем розовым залиты склоны —
это я открываю глаза.
Где и с кем, и когда это было,
только это не я сочинил:
ты меня никогда не любила,
это я тебя очень любил.
Парк осенний стоит одиноко,
и к разлуке и к смерти готов.
Это что-то задолго до Блока,
это мог сочинить Огарёв.
Это в той допотопной манере,
когда люди сгорали дотла.
Что написано, по крайней мере
в первых строчках, припомни без зла.
Не гляди на меня виновато,
я сейчас докурю и усну —
полусгнившую изгородь ада
по-мальчишески перемахну.