ბორის რიჟი – ვაჰ მე (თარგმნა მარინა გოგოლაშვილმა)

* * *
სადილზე, ვაჰ მე, მრუდი ჰყვებოდა,
ბოზი, ნაწნავით, დასიზმრებოდა –
წკაპის ოქროს ალით
და უაზრო თვალით.

იქიდან მოტყდა მრუდი გამალებით,
ცოლი დაემუქრა ბინძური ბრჭყალებით:
ჰა, წესიერად-თქო,
ნეხვო, არ გაგბეთქო.

ნათელი ვიყავი რვა წლის ბიჭი,
ღონით ცხრისას ვგავდი, ხუროს ნიჭით:
გაზაფხულს ვსუნთქავდი,
ჩიტს ბუდეს ვუდგამდი.

ჭაბუკი გავხდი შემდეგ. და შემდეგ –
ღიპიან ძია ბორიად შევდექ.
მრუდო, დაგემსგავსე,
ბოდიში სიტყვაზე.

საწოლში როდესაც დავწვები, ვგმინავ,
თითქოს მძინავს და მაინც არ მძინავს.
განცდა ავი მიპყრობს-
იყო კი, რაც იყო?!

წამწამს ცრემლისგან გაუწყდა ქანცი-
ვინ ვარ, კაცი ვარ თუ არ ვარ კაცი?-
მთრგუნავენ აჩრდილები –
წარსულის ნაბიჯები.

 

За обедом, блядь, рассказал Косой,
что приснилась ему блядь с косой —
фиксы золотые
и глаза пустые.
Ломанулся Косой, а она стоит,
только ногтем грязным ему грозит:
поживи, мол, ладно,
типа, сука, падло.
Был я мальчик, было мне восемь лет,
ну от силы девять, и был я свят
и, вдыхая вешний,
мастерил скворешни.
А потом стал юношей, а потом
дядей Борей в майке и с животом.
типа вас, Косого,
извини за слово.
И когда ложусь я в свою кровать,
вроде сплю, а сам не умею спать:
мучит чувство злое —
было ли былое?
Только слезы катятся из-под век —
человек я или не человек?
Обступают тени
в прошлое ступени.
Борис Рыжий

თარგმანი: მარინა გოგოლაშვილი

 

 

ბორის რიჟი – თარგმნა მარინა გოგოლაშვილმა

Х Х Х
ცისფერი თვალები გახუნდა,
ჩამქრალან შავი თვალებიც.
ბაღებიც და ზეცაც დაძველდა,
შებერდნენ სკოლელი ქალებიც.

ვერ ვხედავ მანჟეტს და წინსაფარს
და მათთან ვერც მაქმანს ბევრს.
ის მერხიც აღარსად აღარ ჩანს,
ზედ რომ ამოვკაწრე „ბე.ერ“/Б.Р.

როდესაც ვაცდენდი გაკვეთილს,
ამ მერხთან მოვყვებოდი გზებს.
სამიოდ გროშად კი, ერთისთვის,
ვიძენდი სიყვარულს და მზეს.

არარსებულზე ვუთხრობდი,
ხელახლა მოსვლის იმედით-
რომ კვლავ სამზეოში დაგვხვდება:
ეს მერხიც, ტრფობაც, ეს ბედიც.

თვალსა და ხელს შუა გამიქრა,
რაც ეს-ესაა დაიწყო.
გვერდით ჩამიქროლეს მზემ, გრძნობამ,
დრომ სკამთან ერთად წაიღო.

დამრჩა სულელური იარა-
არ გავბოროტდე, ძნელია:
-არ უნდა მეთქვა კი არა,
სათქმელი რომ არაფერია!

გოგონა, ყოფილი,- ვით წესი.
დავშორდით, დე, იყოს ასე.
შეუნდე შენს ყოფილს – ხულიგანს,
ლექსით და წყვდიადით სავსეს.

სიტყვის აღარ მჯერა, ვით მაშინ,
ჩემმა სიყრმემ რომ ინება.
ვერ გეტყვი – თავიდან იწყება…
ეს ხომ არასოდეს იქნება.

 
БОРИС РЫЖИЙ
«ПОМЕРКЛИ ОЧИ ГОЛУБЫЕ…»
Померкли очи голубые,
Погасли чёрные глаза –
Стареют школьницы былые,
Беседки, парки, небеса.
Исчезли фартучки, манжеты,
А с ними весь ажурный мир.
И той скамейки в парке нету,
Где было вырезано “Б.Р.”.
Я сиживал на той скамейке,
Когда уроки пропускал.
Я для одной за три копейки
Любовь и солнце покупал.
Я говорил ей небылицы:
Умрём, и всё начнётся вновь.
И вновь на свете повторится
Скамейка, счастье и любовь.
Исчезло всё, что было мило,
Что только-только началось –
Любовь и солнце – мимо, мимо
Скамейки в парке пронеслось.
Осталась глупая досада –
И тихо злит меня опять
Не то, что говорить не надо,
А то, что нечего сказать.
Былая школьница, по плану –
У нас развод, да будет так.
Прости былому хулигану –
что там? – поэзию и мрак.
Я не настолько верю в слово,
Чтобы, как в юности, тогда,
Сказать, что всё начнётся снова.
Ведь не начнётся никогда.
1999

ომია… – მარინა გოგოლაშვილი

ჯერ კიდევ როდიდან… ჩალით დახურულა…
და თავზე გვექცევა სამშობლო-ხუხულა?!
ასე გააფთრებით რად ჰყეფენ კატები?!
რად იცრემლებიან საბრალო ხატები?!.
…და კიდევ კლოუნები, წითელი ცხვირით…
ყრანტალებს იადონი და გალობს ვირი.
ცირკი ბოროტი და ცირკი ცინიკური…
ჭრელი სათვალე და შავი მანიკური.
ადამის ცოდვების მთელ სამაგიეროს
სიცილით დასტირის კლოუნი პიერო.
რწმენაც დაბნეული როკავს ჩალიანში,
ბუდა ზარატუსტრას იწვევს ალიანსში.
თითქოს უფალი რწმენასაც გასწყრომია:
ომია … ომია … ომია … ომია!