ნიკოლაი გუმილიოვი – საღამო (თარგმნა მარინა გოგოლაშვილმა)

საღამო

კიდევ ერთი ზედმეტი დღე-

დიდებული და ზედმეტი.

მოდი, ჩრდილო, მომეფერე,

ჩემს შიშველ სულს შეეხიდე,

შემოსე და მიეც ბრწყინვა უფრო მეტი.

შენც მოხვედი, აედევნე

სევდას, ჩემს ავბედით ფრინველს.

მბრძანებელო ღამევ, ვევნე,

არვის ძალუძს, მედგრად სდევდეს

შენი სანდლის გამარჯვებულ ნაბიჯს, პირველს!

ვარსკვლავთაგან რინდი ფრინავს,

მთვარე ბრწყინვალებით დნება.

მესიზმრება – როცა მძინავს-

აღთქმული მხარე და ბინა –

ვეთხოვები, ცრემლით ვგლოვობ ბედნიერებას

Вечер

Еще один ненужный день,
Великолепный и ненужный!
Приди, ласкающая тень,
И душу смутную одень
Своею ризою жемчужной.
И ты пришла… Ты гонишь прочь
Зловещих птиц — мои печали.
О, повелительница ночь,
Никто не в силах превозмочь
Победный шаг твоих сандалий!
От звезд слетает тишина,
Блестит луна — твое запястье,
И мне опять во сне дана
Обетованная страна —
Давно оплаканное счастье.
1908г.

ბორის პასტერნაკი – აგვისტო (თარგმნა მარინა გოგოლაშვილმა)

რასაც შემპირდა, ის შეასრულა-
დილაადრიან მესტუმრა მზე,
ირიბი ზოლი, ზაფრანისგულა,
ფარდას და დივანს წაადგა ზედ.

გადააფარა ცხელი ჟანგმიწა
მეზობელ ტყესა და სახლებს სოფლის;
ტახტზე ნოტიო ბალიში იწვა,
წიგნის თაროებს ეყარა ოფლი.

მე გამახსენდა, როგორც მხილება,
რად იყო სველი ბალიში ჩემი:
მეზმანა, ტყეში გასაცილებლად
მომდევდით შენ და დაქალი შენი.

წყვილშიც და ცალშიც ბრბოს მიჰყვებოდი
და იქ ვიღაცა ამბად ჰყვებოდა,
რომ ძველი სტილით აგვისტოს ექვსი*
ფერისცვალობა იყო ქრისტესი.

უცეცხლო შუქის ჩვეული კრთომა
ამ დღით კვლავ იწყებს თაბორის ერას,
ვით მინიშნება, ეს შემოდგომა
თავის ნათლისკენ იზიდავს მზერას.

თქვენ ჩაუარეთ მურყანის მხარეს,
შიშვლად რომ თრთოდა, გაძარცვულივით.
კოჭაწითელა ტყეში საძვალე
ჩანდა ჯვრიანი თაფლაკვერივით.

და თაბორის მთის წყნარი მწვერვალის
მეზობლობით ცა თავს იწონებდა,
გადასძახოდა ყივილით მამლის
სივრცეს -სიშორეს შეიმოწმებდა.

მიწისმზომელი ჯალათი ტყეში, –
სიკვდილი- საძვლე-შუაში ტაძრით,
ჩამჩერებოდა მიმკვდარ სახეში,
რომ გაეთხარა სამარე ადლით.

ფიზიკურადაც შეიგრძნობოდა
რაღაც ხმა, მშვიდი, აქავე, ახლოს,
ან წინათგრძნობა თუ ხმიანობდა
ჩემში და რღვევამ ხელიც ვერ ახლო:

„მშვიდობით, ლურჯო ფერისცვალებავ,
და ხილთა კურთხევის ოქროსფერო,
მაკმარე ბოლო კოცნით წვალება
და მწარე წუთი საბედისწერო.

მშვიდობით, წლებო, დროის გარეშე,
მშვიდობით, ფსკერო, კაცის მცრობისა;
გადაძახილი არემარეში:
-მოდი, ქალი ვარ – ველი ბრძოლისა!

მშვიდობით, ფრთები თავისას იტყვის
შეუპოვარი ფრენის ხმაურით;-
სამყაროს სახე გამოსჩანს სიტყვით,
ხელოვნებითა და სასწაულით.“

Борис Пастернак
Август

Как обещало, не обманывая,
Проникло солнце утром рано
Косою полосой шафрановою
От занавеси до дивана.
Оно покрыло жаркой охрою
Соседний лес, дома поселка,
Мою постель, подушку мокрую,
И край стены за книжной полкой.
Я вспомнил, по какому поводу
Слегка увлажнена подушка.
Мне снилось, что ко мне на проводы
Шли по лесу вы друг за дружкой.
Вы шли толпою, врозь и парами,
Вдруг кто-то вспомнил, что сегодня
Шестое августа по старому,
Преображение Господне.
Обыкновенно свет без пламени
Исходит в этот день с Фавора,
И осень, ясная, как знаменье,
К себе приковывает взоры.
И вы прошли сквозь мелкий, нищенский,
Нагой, трепещущий ольшаник
В имбирно-красный лес кладбищенский,
Горевший, как печатный пряник.
С притихшими его вершинами
Соседствовало небо важно,
И голосами петушиными
Перекликалась даль протяжно.
В лесу казенной землемершею
Стояла смерть среди погоста,
Смотря в лицо мое умершее,
Чтоб вырыть яму мне по росту.
Был всеми ощутим физически
Спокойный голос чей-то рядом.
То прежний голос мой провидческий
Звучал, не тронутый распадом:
«Прощай, лазурь преображенская
И золото второго Спаса
Смягчи последней лаской женскою
Мне горечь рокового часа.
Прощайте, годы безвременщины,
Простимся, бездне унижений
Бросающая вызов женщина!
Я — поле твоего сражения.
Прощай, размах крыла расправленный,
Полета вольное упорство,
И образ мира, в слове явленный,
И творчество, и чудотворство».

1953.