მაქსიმილიან ვოლოშინი – როცა დრო ჩერდება (თარგმნა მარინა გოგოლაშვილმა)

სურათზე (მარცხნიდან): ყირიმი, ვოლოშინის აგარაკზე კოკტებელში: დედა – ელენა გლაზერი, მაქსიმილიან ვოლოშინი, სერგეი ეფრონი -მარინა ცვეტაევას მეუღლე და თავად მარინა ცვეტაევა თავის უფროს გოგონასთან, არიადნასთან (ალია) ერთად.

წრედ იქცა ჩემი სამყარო ვიწრო

აქ მარადისი წამით ინთება.

სახეში მძაფრად მიბერავს მე დრო –

 მიქრიან წლები დიდრონ ჩიტებად.

       ნისლთა ბღუჯები – ახლოც… შორია…

      რა სწრაფად ქრება ნახაზთა კვალი.

      ხელთ კი ფსიქეას ლამპა მიპყრია –

      შემეცნებათა მოლურჯო ალი.

ძველ უფსკრულს ფარავს სხვა ფსკერი ახლა.

ფორმასა და აზრს ერთურთის სჯერათ.

გარდავიცვალეთ ოდესღაც, მართლაც,

არ გავჩენილვარ ჩვენ, მართლაც, ჯერაც.

Максимилиан Волошин

КОГДА ВРЕМЯ ОСТАНАВЛИВАЕТСЯ

Тесен мой мир. Он замкнулся в кольцо.

Вечность лишь изредка блещет зарницами.

Время порывисто дует в лицо.

Годы несутся огромными птицами.

Клочья тумана – вблизи… вдалеке…

Быстро текут очертанья.

Лампу Психеи несу я в руке –

Синее пламя познанья.

В безднах скрывается новое дно.

Формы и мысли смесились.

Все мы уж умерли где-то давно…

Все мы ещё не родились.

1904 г.